El Movimiento Feminista de Euskal Herria, reunido en Gasteiz en una asamblea pública, ha decidido ir a la huelga de 24 horas el próximo 8 de marzo.
Además, han anunciado que entre las decisiones adoptadas en el centro cívico Aldabe, que durante las próximas semanas irán “susurrando” en asambles por herrialde, pueblos, ciudades y barrios las bases de la propuesta. La siguiente fecha a marcar es el 17 de noviembre. Ese día convocan en Donosti una asamblea a las 10:00 horas para concretar “objetivos y contenidos generales”.
Mamadou Ouryren bizitza oztopo lazgarrien kate baten eta horiek gainditzearen lekukotasuna da. Jaiotzetiko pobrezia Ginea Konakryn, Europara bidaia pateran, Almeriako plastikozko itsasoa, Arabako adingabeen zentroetako tratu txarrak eta kanporatze saiakera ilegalak, bizileku-baimena lortzeko ezin konta traba. Lekukotasun hau milioika pertsonaren historia konpartitua da. Atzo bezala, gaur ere bai.
Argia.eus bidez | Zigor Oleaga
“Hiri barruko autobusean eseri, eta badakit ez zaidala inor ondoan jarriko. Nik autobusean erregea ematen dut, lepo egonik ere, beti baditut bi leku niretzat” (Arg: DosPorDos)
Nolako haurtzaroa izan zenuen?
Ginea Konakryn jaio nintzen, Telimile herrialdeko herrixka batean. Inguruko herrietan bazen eskolarik, nirean ez. Aitzineko jendeak zioen, “ez dut nire umea eskolara bidaliko”. Zuriena baitzen eta zuriak gorroto zituzten, zuriek beltzak gorroto zituzten modu berean. Landan arroza eta zenbait zereal lantzen genituen. Etxe inguruan artoa, juka edo patata. Familia behartsua ginen: goizean jan, eta ez zenekien zer afalduko zenuen. Sei anaia ditut.
Behin, merkatuan baso fruituak saltzen zirela ikusi nuen. Basora joaten hasi nintzen, fruituak jaso eta merkatuan saltzeko. Koskortzean, 10 urterekin hasi eta 15ak bete arte, hiriburuko merkaturaino hurbiltzen nintzen. Gauza asko saldu eta erosten nituen. Kalean egiten nuen lo lagun batekin. Ondoren, Ginea Bissaun saltzaile ibiltari hasi nintzen. Gambiaraino bidaiatzen nuen arropa erosi eta Ginean saltzeko. Amaierarako diruren bat egina nuen, baina zorte txarra izan nuen, aurreztutako dirua lapurtu zidaten.
Orduan erabaki zenuen alde egitea?
Angolara nahi nuen, herri aberatsa. Prozesu horretan ari nintzela, lagun baten lagunak “ni Espainiara noa” bota zidan. “Europara! Iritziz aldatu dut, banoa ni ere”. Gutako askok ez genion ezer aipatzen familiari. Astebetean irtetekoa zela esan zidan, paterarako 600 euro zirela. Anaiari esan nion Gambiara nindoala merkantzia bila, eta Senegalera jo nuen. Nik uste nuen autobusa hartzearen parekoa zela, txartela hartu eta irten.
Odisea latzari ekin zenion orduan.
Horrela zen: zuk joan nahi duzu, irten nahi duen jende gehiago bilatzen duzu, jende horrek beste jende bat… patera bete arte, orduan irteten zara. Ordea, beti esaten dizute bihar irtengo zarela. Eta behin ordainduta diru hori ez dizute inoiz bueltatuko. Inoiz ez. Ni eta beste pertsona asko murruz inguratutako etxe batean giltzaperatu gintuzten. Esaten ziguten ezin genuela irten, poliziak atxilotuko gintuela patera hartzea debekatuta zegoelako. Baina iruzur egiten ziguten. Ez duzu inor ezagutzen, ezta hizkuntza ere. Gure dirua eman behar genien janaria eros ziezaguten, eta egoeraz baliatzen ziren diru askoren truk jaki gutxi emateko. Protestan hasi ginenez, irla batera eraman gintuzten. Baina jende gehiago behar zuten oraindik. Irlan ahaztu ezinezko lau egun pasatu genituen [barre].
“Esan zidan paterarako 600 euro zirela. Nik uste nuen autobusa hartzearen parekoa zela, txartela hartu eta irten. Ordea, beti esaten dizute bihar irtengo zarela. Eta behin ordainduta diru hori ez dizute inoiz bueltatuko”
Zenbat lagun zindoazten pateran? 180, estu-estu. Aipatutako lau egun zoragarri horiek “Irla mortuan” igaro genituen, horrela zuen izena. Ura, itsasoarena; jana, zero. Itsasoratu aurretik nork bere ura erosi behar zuela esan ziguten, baina ontziratzean dena kendu ziguten. Haiek emango omen ziguten denetatik. Sinetsi dezakezu edo ez, baina ezin duzu deus egin. Ezetz esan eta bueltatzen saiatzekotan ez dizute utziko, ondoren beste batzuek ez baitute bidaiatu nahiko. Hilko zaituzte. Ur botila batzuk eta baso bat utzi zizkiguten. Ez zen inor hil, baina ia-ia. Laugarren eguneko gauerdian patera heldu eta oihukatzen digute, “bagoaz!”. Hor gelditzekotan, hor gelditzen zara.
Kanarietara bidean, azkenik. Hamar egun. Ez nuen begirik bildu hamar egunetan. Hor bai izan genituen jana eta edatekoa, ontziratzean lapurtu zigutena. Haiek banatzen ziguten. Itsasoz bidaiatzen nuen estreinako aldia zen. Igerian banekien pixka bat, jaioterrian ibaia genuelako. Gure kasuan denok heldu ginen. Batzuek burua galdu zuten, ez hitz egin ez ezer. Hil inor ez, baina desagertu…
Salbamendu-taldeei laguntza eske aritu zineten eta ez zizueten eman, ezta? Heldu aurreko egunean, atzera egitea pentsatzen hasi zen jendea. Baina kapitainak ezetz esan zuen. Ez zegoen bueltarako adina gasolinarik, saiatu beharra zegoen. Jendea erdi hilda zihoan, ni gaztea izanik zer edo zer hobeto nengoen. Gau hartan patera apurtu eta ura sartzen hasi zen. Itsasoa oso harro zegoen. Hor bai pentsatu nuela hiltzera gindoazela. Gaua zen, asko ez ziren ezertaz ohartu, erdi hilik erdi lokarturik. Azken egunean, arratsaldeko bostak aldera salbamendurako itsasontziak eta helikopteroak begiztatu genituen urrunean. Ez ziguten kasurik egin, gehiago sufritzen ari ziren beste batzuk egongo ziren eta haiengana jo zuten. Gauerdira arte ez ginen heldu.
Lurreratzean, poliziaren eskuetara. Kanarietan 40 egun eta Madrilen beste bost. Handik Almeriara joan zinen zu bakarrik, plastikozko itsaso famatuetara. Lortzen zenuen lanik? Hasieran ez, gero noizbehinka. Tomatea, alberjinia, piperra. Eguneko 30-32 euro ordaintzen zizkiguten [2008a zen]. Hartzen ez nindutenean, merkatuetara joan eta CDak saltzen nituen. Jendeak erosten zuen, baina polizia agertzean dena botata korrika irten beharra zenuen. Ni beldurrez egoten nintzen, CDekin atzemanez gero paperik ez zenuela inoiz lortuko esaten zen-eta. Urtebetez horrela.
Eta urtebete igarota, Euskal Herrira. Gasteizerantz abiatu nintzen, herrikide baten bitartez. Heldu eta esaten dit “goazen Udaltzaingoarengana”. Nik, nire artean, “hara, beti polizia!” [barre]. Aldundira eraman ninduten, adingabeen ardura hark du, Zabaltzen zentrora. Zentroan bi hilabetez egon ginen, hortik Estibalizera. Han beste bi hilabete, eta azkenik Bide Berrira sei hilabetez. Denak mutilak ginen. Afrika hegoaldekoak, aljeriarrak, marokoarrak, 30 inguru. Esnatu, gosaldu, ikastera joan eta buelta zentrora.
Gero okerrera egin zuen denak. Ez dakit zer gertatu zen, nik uste ez zutela gutako gehiago etortzerik nahi, eta egoera gogortu zuten. 18 urte betetzean bizileku-baimena izateko paperak egiteari utzi zioten. Eta zentroan arazo txikiengatik zigor handiak jartzen hasi ziren. Adibidez, esnea gehiago berotzea eskatzeagatik. Behin hezitzaile batek jo egin nahi izan ninduen, baina ez nion utzi. Horrelakoak izaten ziren, ez askotan, baina izaten ziren. Bazen karatea egiten zuela esaten zigun hezitzaile bat, horrek bai gustuko zuen jotzea.
Aurrerago, koordinatzaileak bulegora deitu gintuen gutako hiru. Paper batzuk aurkeztu zizkigun, esaten zutenak ez ginela adingabeak. Aldundiak egin zituela esan zigun, sinatu beharra genuela. Guk ezetz, gure legezko pasaportea bagenuela, poliziak gure dokumentazioa zuela. Hark erantzun poliziak gure hatz-markak aztertu zituela, adingabeak ez ginela probatu zutela. Dena gezurra zen. Sinatzea nahi zuen, paperak Aldundira eraman eta gu izorratzeko. Guk ez genekien irakurtzen. Ez genuen sinatu, eta ondoren gure kontra egin zuten gogor. Gu ere errebelatzen hasi ginen, guztiak. Gutako hiru “matxinadaren” arduradun izendatu gintuzten, eta oso zigor gogorra ezarri nahi izan ziguten: gela banatan giltzapetuta, erabat bakartuta hiru astez. Orduan, zentrotik ihes egin genuen denek batera.
“Gertatuko zena jakin izan banu, ez nintzatekeen etorriko. Baina norbaiti esaten badiozu ‘ez joan, %70a ez da pasatzen’, esango dizu: ‘Beno, %30a bai, agian horietako bat naiz’”
Dimentsio publiko handia hartu zuen gaiak. Gasteizko norbanakoek eta mugimendu herritarrek osatutako sareak eman zizuen babesa. Bai, ordurako gure berri bazuten. Batzuk Zaramagako elizara, hiru meskitara, beste asko lagunen edo pertsona solidarioen etxeetara joan ginen. Bartzelonan edo Madrilen kontaktuak zituzten zenbaitek alde egin zuten. Hori da zentroak eta Aldundiak nahi zutena. Lau egunen ostean zentrora bueltatu ginen. Aldundia, paperei dagokienez, bere betebeharrekin konplitzen hastea lortu genuen.
Zentrotik kanpo, fase berri bat hasten da. Urtebeterako bizileku-baimena zenuen, lan egiteko baimenik gabe. Baimena berritzeko, aldiz, lan-kontratu bat aurkeztu beharra zenuen. Zaila da azaltzen, baina ohikoa da hemen. Ez duzu lan-baimenik, urtebeterako kontratatzeko prest dagoen norbaitek soilik kontratatu zaitzake. Mirariz aurkitzen baduzu, esango dizu: “Etorriko zara bihar lanera?”. Ezin duzu. Izapide piloa egin behar baituzu, gutxienez hiru hilabetez luzatuko direnak. Hortaz… agur lanari.
Zoro baten gisan aritu nintzen lan bila. Kontratu baten truke dirutza eskatzen dizun jende piloa dago. Are larriagoa: gerta daiteke ordaindu ondoren kontratua ez egitea; mafioso asko dago. Horrelako kasu asko ezagutu ditut.
Zenbat lanetan aritu zara ordutik? Gasteizen soldatzaile aritu naiz, garbiketan ere toki ugaritan. Gaztelania, soldadura, pintura, elektrizitatea, telekomunikazioak eta garbiketa ikasi dut. Alemaniara eta Andaluziara ere irten naiz lan bila.
Nola zaude orain? Bost urterako bizileku-baimena dut; hurrengo urtean amaitzen zait. Berritzeko arazorik ez izatea espero dut, teorian, behin bost urtekoa lortuta, erroldarekin nahikoa da. Teorian, legeak aldatu egiten baitira… Bestela, ondo antzean nago, Hala Bedi tabernan lanean, baina ordu gutxi. Gehiagoren bila nabil, beti bila.
Ohiz kanpoko bizitza izan da zurea? Nire historia gutako askorena da. Jende pobre askoren burutazioa da: “Ni banoa, zer edo zer lortu arte ez naiz bueltatuko”. Gertatuko zena jakin izan banu, ez nintzatekeen etorriko. Baina norbaiti esaten badiozu “ez joan, %70a ez da pasatzen”, esango dizu: “Beno, %30a bai, agian horietako bat naiz”. Arriskatu beharra dago, ezta? Eta Europarantz irteten dira. Askok buelta hartzen dute, ez pentsa, asko hiltzen dira. Batzuek bost urte daramatzate Saharan, igaro ezinik. Kontatu didatenez, Sahara patera baino latzagoa da, asko gosez hiltzen dira.
Besterik esan nahi? Gu pertsona normalak gara. Bizimodua ateratzeko asmoz etortzen gara, eta espero ez genuena aurkitzen dugu. Hala eta guztiz ere, eutsi egiten diogu, borroka egiten dugu. Hemen, arrazakeria ez da askotan hitzez adierazten, baina bai bestela, igarri egiten da. Hiri barruko autobusean eseri, eta badakit ez zaidala inor ondoan jarriko. Nik autobusean erregea ematen dut, lepo egonik ere, beti baditut bi leku niretzat [barre].
“Modu askotan sufritu dut, inoiz ez ama hil zitzaidanean beste”
Familia laguntzeko diru bila irten zinen. Hamar urte joan dira… Ni bezala bidaiatzen dugunok, pentsatzen dugu: “Pasatzea lortuz gero, nahi duzunean lan egin ahal izango duzu, nahi beste, nahi bezala irabaziz”. Hona heldu, eta a ze aldea. Nik ikusten dut zer dagoen, baina nik lehen pentsatzen nuen berbera pentsatzen jarraitzen du familiak: “Heltzen bazara jada dirua duzu”. Zergatik gertatzen da hori? Ba, adibidez, mutil batek lana lortu eta hilean 100 edo 300 euro bidaltzen baditu, hori dirutza delako. Familia ondo egongo da, etxea egingo du… Jendeak %3 horri soilik begiratzen dio. Ez itsasoan hil direnei, ez etorri ostean bueltatu ezin direnei, gehiengoari. Batzuek paperik ere ez dute lortzen, beste batzuek bai baina lanik ez, hemen zahartzen dira. Esku-hutsik ezin zarelako bueltatu. Begira niri, hamar urte daramatzat. Anaiak ezkondu egin dira, gauzak gertatu dira. Badakizu zer esaten didaten? Inutila naizela. “Denbora asko daramazu han, ez dirurik ez ezkondu ez ezer”. Ahaleginik egin ez dudala uste dute, horregatik ez dudala deus lortu. Edo zikoitza naizela diruarekin, izan badudala baina ez dudala banatzen. Dirurik ez badut, ez dut deitzen.
Urteotan gertaera lazgarririk ere izan duzu familian. Toki eta modu askotan sufritu dut, baina inoiz ez ama hil zitzaidanean beste. Egunero oroitzen naiz harekin. Han bazaude, familiarekin, eramangarriagoa izan daiteke, baina kanpoan egonik… Nire anaietako batek etorri nahi izan zuen, ni aurka nengoen. Malitik saiatu zen Aljerian sartzen, eta tuareg batzuek bahitu zuten. 3.000 euro eskatzen zituzten ez hiltzearen truke. Beldurra pasa zuen, torturatu egin zuten. Hemengo eta hango jende askoren laguntzari esker, bizirik eta libre da egun.
Harremanak ez dira errazak, baina elkartasun sareak daude. Egoera oso zailak bizitzen ditugu. Nik, herrikideen artean, benetako lagunak, behar duzunerako dauden horietakoak, gutxi ditut. Hori bai, ezagutu edo ez fula hiztun heldu-berri bat ez dute kale gorrian utziko, inguruan beste fularik baldin bada. Aldi baterako aterpea ziurtatua du, gero bere bidea egin beharko du.
Afrikan, gure herrixkan, eskola bat eraikitzen ari gara guztion artean, oraindik ez dugu eskolarik eta. Kanpoan gaudenok eta ahal dugunok materialerako dirua jartzen dugu, eta herrian jarraitzen dutenek eraikuntzan hartzen dute parte.
Usuarios y trabajadores de los rocódromos municipales de Gasteiz no tienen intención de par. No tienen rocódromos abiertos en la ciudad, pero han escalado las calles del centro como protesta. e4sta acción vienen una semana después de la ocupación simbólica por parte de 300 personas para denunciar el cierre de los rocódromos municipales.
Usuarios de los rocódromos municipales de Gasteiz -alrededor de 300 personas- ocuparon el viernes día 14 de modo simbólico el centro cívico de Ariznabarra y su rocódromo para denunciar la actitud del Ayuntamiento y la decisión de mantenerlos cerrados hasta finales de año o incluso comienzos del año 2019. “Armados” con arneses y cuerdas, nada más entrar en el recinto municipal han comenzado a escalar pese a que los rocódromos estén cerrados a día de hoy.
Sin embargo, las acciones de protesta no parece que vayan a cesar. Bajo el lema Si cerráis los rocódromos, escalaremos las calles, trabajadores de los rocódromos municipales de Gasteiz han vuelto a salir a la calle en otro acto de protesta para el viernes día 21. Sobre las 18:00 horas han realizado una concentración en la plaza de La Mirada para posteriormente realizar un campeonato de escalada al aire. No tienen rocódromos abiertos -parece que hasta 2019 no los tendrá- y han decidido escalar las calles.
A principios de agosto, se confirmaba que la adjudicación del servicio había quedado desierta y que, a consecuencia de ello, el Ayuntamiento de Gasteiz había decidido la suspensión temporal del servicio. “El deporte de la escalada puede que no sea el más mayoritario en nuestra ciudad, pero el compromiso históricamente adquirido por el Ayuntamiento ha sido muy grande y, año tras a año, la ciudadanía se ha ido familiarizando con su práctica”, denuncia el sindicato ESK.
Usuarios sin rocódromos; plantilla sin trabajo
Acción de la semana pasada en el rocódromo de Ariznabarra
La gestión de los rocódromos municipales de Gasteiz se adjudica periódicamente a empresas privadas. Sin embargo, en la última de estas licitaciones solo se presentó una empresa, la cooperativa Arabako Rokodromoen Teknikariak (A.R.T), que habría solicitado más dinero del que el Ayuntamiento destina habitualmente a este sector, con el objetivo de “mantener la calidad del servicio” ante la próxima apertura de un nuevo rocódromo en Salburua.
Como consecuencia de ello, la adjudicación quedaba desierta, es decir, no se adjudicó a ninguna empresa. Y, por ello, el consistorio ha decidido cerrar los rocódromos municipales, que llevan años prestando sus servicios en diferentes centros cívicos de la capital alavesa.
“Usuarios sin rocódromos. Plantilla sin trabajo”. Es el resultado de esta decisión, según los propios trabajadores. La plantilla consiste en cuatro socios cooperativistas (que también trabajan en los rocódromos) y cinco trabajadores por cuenta ajena que realizan tareas de refuerzo, ya sea a jornada completa durante todo el curso o jornadas parciales más puntuales. Por otro lado, en el buzón ciudadano del Ayuntamiento ha recibido múltiples quejas por parte de los usuarios durante todo el verano.
A comienzos de la segunda semana de septiembre, sin embargo, el Ayuntamiento de Gasteiz ha confirmado que los rocódromos continuarán con las puertas cerradas hasta finales de año o comienzos de 2019 cuando el Ayuntamiento proceda a adjudicar el contrato a la empresa ganadora del tercer concurso que se va a celebrar.
Una historia truncada
El sindicato ESK asegura que este defecto en la gestión municipal “ha truncado esta historia deportiva superior a los 20 años”, con el problema añadido de una inversión de más de 130.000 euros en una instalación en Salburua que no puede ser utilizada. El sindicato ha responsabilizado directamente a la concejala de deportes, Estibaliz Canto, a quien ha instado a “hacer algo más que lamentar las molestias que se están ocasionando” y plantear una solución “responsable y eficaz” al problema.
“Se ha llegado a decir que iban a permitir el uso de la instalación de un deporte de riesgo sin supervisión técnica”, denuncian. Y han mostrado su preocupación ante la propuesta, que no sólo no resolvería el problema generado a la plantilla que habitualmente trabajaba en las instalaciones, sino que podría aumentar las tareas de otras personas trabajadoras de los centros cívicos “que no tienen una capacitación técnica suficiente”.
“Se ha llegado a decir que iban a permitir el uso de la instalación de un deporte de riesgo sin supervisión técnica”
Según explican a Hala Bedi, el sindicato se ha dirigido al Ayuntamiento para obtener información sobre el asunto, obteniendo “la callada por respuesta”. Mientras tanto, ha llegado el mes de septiembre y la plantilla se encuentra sin carga de trabajo efectivo, sin un centro de trabajo al que acudir y sin poder cobrar un salario. Y parece que seguirán igual unos meses más.
Ante esta situación, han asegurado que “no se puede consentir que esta situación se siga manteniendo en el tiempo”, por lo que han anunciado movilizaciones de una plantilla en lucha para denunciar lo que entienden como “un grave error de gestión por parte del Ayuntamiento”. Ejemplo de ella, la acción de Ariznabarra, una acción encabezada por usuarios que no pueden acceder a las instalaciones.
El rocódromo de Salburua, “muerto de la risa”
Una de las consecuencias directas de esta situación la sufre el rocódromo de Salburua. La apertura de este rocódromo, en el que las instituciones han invertido más de 130.000 euros, ya acumulaba meses de retraso: inicialmente debía inaugurarse en febrero de 2018, pero dicha fecha se acabó retrasando a septiembre.
Una vez llegado el mes de septiembre, la situación de impasse respecto a los rocódromos municipales no ha hecho sino agravar el asunto que, al menos por ahora, ha dejado el recinto de Salburua “a estrenar y muerto de la risa”, según palabras del sindicato ESK.
*Una amplia lista de deportistas de la comunidad escaladora de Araba, con nombres conocidos como Irati Anda, Juanito Oiarzabal o Garbiñe Gorospe, se han pronunciado mediante un artículo de opinión sobre el cierre de los rocódromos municipales de Gasteiz. Artículo íntegro en halabedi.eus
“2005ean Alonsok ez zuen Gaztetxe Eguna debekatu; 2008an Lazcozek ez zuen Piztu Gasteiz Eguna debekatu; 2015ean Marotok ez zuen Gora Gasteiz Eguna debekatu. Antzeko formatua du okupaTU Gasteiz Egunak. Zergatik guri bai?”, galdetu diote Gasteizko Udalari. Urriaren 6an Gasteizko kaleak betetzeko deia egin dute, nahiz eta behin betiko egitaraua aurrerago egingo duten publiko.
Zentsuratutako kartela
Aurreko asteartean debekuaren berri eman ostean, OkupaTU Gasteiz dinamikako kideek prentsa agerraldia eskaini dute ostiralean Gasteizko Udaletxearen aurrean. Lehenik eta behin, urriaren 6ko eguna nola planteatu zuten ekarri dute gogora: urtarrilean eguna gordetzeko deia egin zuten, martxoan eguna iragartzeko kalean zeuden eta apirilean baimen guztiak eskatuta. Zentzu horretan, Gasteizeko kolektibo ezberdinen parte hartzea bilatu eta lortu dutela nabarmendu dute, bertako kultura bultzatu nahi duen egitarau bat aurkeztuz orain dela hiru aste.
Egitaraua aurkeztu eta ordu gutxira, aldiz, Udalaren deia: baimenak atzera bota zituzten, “baina euren borondate ona nabarmentzen zuten, Rafa Plaza erabiltzen uzten zigutelako. Santa Maria Plaza, Kutxilleria Kalea, Burulleria Plaza, Matxete Plaza eta Etxanobe Parkea erabiltzeko baimenak, aldiz, ez zituzten onartzen”. Alegia, eskatutako plaza guztietatik, bakarra, Gaztetxeari itsatsita.
Urgentziazko bilera bat eskatu zuten OkupaTU Gasteizkoek, baina Urtaranen Gobernuak jada bilera burutu zuela esan zien, haiekin kontatu gabe. Beste bat jartzea lortu eta azkenean egin zuten, aurreko irailaren 18an, asteartean.
Udalaren gezurra: “Gasteizen ez da inoiz egon hainbeste plaza erabili nahi dituen jaialdirik”
Udalarekin egindako bilera ordu eta erdi luzatu zen. Udalaren partetik, Iñaki Prusilla Ingurumen eta espazio publikoaren saileko zinegotzia eta Ainhoa Etxeandia Ingurumen eta Espazio Publikoaren zuzendaria egon ziren. “Ez da hiriarentzat ekitaldi bat”, argudiatu zieten orduan, euren jarrera momentu baten ere aldatu gabe. “Enpresa pribatuekin konparatu gintuzten, eta hauek egiten duten espazio publikoaren erabilerarekin”.
“Ausartu ziren esatera Gasteizen ez dela inoiz egon hainbeste plaza erabili nahi dituen jaialdirik”. Orduan gogoratu zieten, besteak beste, 2005ean Alonsok ez zuela Gaztetxe Eguna debekatu; 2008an Lazcozek ez zuela Piztu Gasteiz Eguna debekatu eta 2015ean Marotok ez zuela Gora Gasteiz Eguna debekatu. “Ikustekoa zen euren aurpegia beste jaialdi batzuen egitaraua erakutsi genienean, kasu batzuetan guk eskatutako plaza kopurua baino gehiago erabili izan baitzen”.
OkupaTU Gasteizko kideek emandako argudioek, ordea, ez zuten ezertarako balio izan. “Altxa, eta joan egin ziren bilera amaitutzat emanda”. Hala ere, nabarmendu nahi izan duten detailetxo bat ere eman dute jakitera: kolektiboen espazioak (Auzolana, Gaztetxea, Errekaleor eta Hala Bedi) erabiltzera “animatu” zituzten, bertan baimenak ez direla beharrezkoak argudiatuz eta, adibidez, herri bazkari bat egiteko, edo umeentzako txoko bat jartzeko leku ona izan zitekeela. “Nor uste dute direla eurek abandonatu eta herri ekimenak berreskuratu dituen espazio hauen kudeaketaz hitz egiteko?”, galdetu dute.
Salatu dutenez, Udaleko zerbitzu juridikoen aholku bat da ekimena debekatzea, izena argudituta. “Badakigu ez dagoela inongo aitzakia teknikorik plazen baimenenak ukatzeko, ukatzeko arrazoi bakarra izena da; horrela jakinarazi digute bai modu informalean, bai formalean ere”. Izan ere, Udaleko teknikoekin hilabete guzti hauetan zehar izandako harremana “oso positiboa” izan dela baloratu dute, etengabeko komunikazioa izanik eta dena ondo egon zedin erraztasunak ipiniz.
Erabaki politikoa, orain ospakizun eta erantzun bat izango den egunerako
Hedabide ezberdinetan, baimenak ukatzeko arrazoia urriaren 6an beste ekimen batzuk daudela izan da Urtaranen Gobernuaren arrazoia. Ezkutatu egin dute, ordea, zein espazio dauden hartuta, eta noiz eskatu zituzten hauek erabiltzeko baimenak. “Honekin, edozein negoziaziotarako ateak itxita utzi dizkigute. Guk asmo garbia adierazi dugu hitz egiteko eta ekitaldi batzuk beste leku batzuetan kokatzeko, baina halakorik ez dute esan prentsan. Euren proposamena, hauxe: plaza bakarra erabiltzeko baimena dugu egitarau osoa egiteko”.
“Erabaki politiko” baten aurrean gaudela uste dute Hala Bedik, Gaztetxeak, Auzolanak eta Errekaleorrek. Horrekin batera, baimenak orain dela 6 hilabete baino gehiago eskatuta zeudela gogoratu dute: “Honek guztiak argi eta garbi erakusten digu zentsura politiko baten aurrean gaudela. Honek Alfonso Alonsoren jarrera gogorarazten digu: “Ez zait gustatzen, eta bota egingo dut””, Gasteizko Gaztetxearen kontrako adierazpenak zeintzuk izan ziren gogoratuz.
“Ez ginen jaio inoren gustuko izateko”
Alonsorekin hitzekin konparatu, oraingo honetan “ez da egingo, ez zaidalako gustatzen, eta hauteskunde urtean gaudelako” izango zela uste dute. Horri erantzuteko, ospakizun eguna izan behar zena, erantzun bat emateko eguna ere izango dela baiezttau dute. “Ez dinamikak berak jasandako erasoarengatik, baizik eta zentzura politiko hau aurrekaritzat hartu daitekeelako beste herri ekimen eta jaialdietan. Ez dugu onartuko. Uste dugu erantzukizun kolektibo bat daukagula, parte hartzen dugun kolektiboetatik harago doan erantzukizun kolektiboa”.
“Eskubide kontua da urriaren 6koa. Kolektibook ez ginen jaio inoren gustuko izateko, ez atzean dugun honena -Udala-, ezta beste edozeinena ere”. Kolektibo hauek, “kaletik eragin eta eraldatzeko jaio ginen, belaunaldiz belaunaldi, kontzertuz kontzertu, erakusketaz erakusketa edota programaz programa. Gasteizek erakutsi du zertarako den gai, eta erakutsiko du berriz. Hori da balio digun legitimitatea, eta ez hain urruti geratzen zaigun instituzioena”.
“OkupaTU Gasteiz Eguna egingo da”
OkupaTU Gasteiz Eguna egingo dela baieztatu dute antolatzaileek. Adierazi dutenez, “zaplazteko” hau jaso ostean “indartuta atera gara” eta azken orduetan kultura eta kirol arlotik dozenaka atxikimendu jasotzen ari direla eman dute jakitera, datozen egunetan publiko egingo dituzten atxikimenduak.
“Urriaren 6an ikusiko dugu elkar. Eta egun honen ostean ere bai. Eskubide kontu baten aurrean gaude: ezin gara etxean geratu, eta are gutxiago isilik”.
Aiaraldeko gazte asanbladen martxa egingo dute urriaren 5etik 7ra. Orozkoko, Urduñako, Amurrioko, Aretako eta Laudioko gazte asanbladek antolatu dute egitasmoa, eskualdeko gazteen arteko “saretzea, elkar ezagutza, eztabaidak, hausnarketa eta gozamena” sustatzeko.
Eskualdeko gazte orori luzatu diote martxan parte hartzeko gonbita. “Inguruko gazteek bizi dituzten borroka, ezinegonak eta ametsak kezka eta nahiak ezagutu eta norberarenak konpartitu nahi ditugu”, azaldu dute ekimena aurkezteko eginiko agerraldian.
Hiru eguneko egitaraua
Orozko, Areta eta Laudiotik igaroko da martxa. Egitarau oparoa prestatu dute gazte asanbladek. Eskualdeko talde feministen hitzaldia, belaunaldi zaharren mahai-ingurua, kontzertua, herri bazkariak eta beste hainbat ekintza egongo dira.
Tras meses de amenazas vía redes sociales y pintadas en su local, Hala Bedi decidió denunciar a la cuenta de Falange Vasconavarra. Meses después, el juzgado de instrucción número 4 de Gasteiz considera que los tweets y amenazas varias “no rebasan los límites de la libertad de expresión”.
A mediados del curso 2017-2018, Falange Vasconavarra lanzaba una ofensiva contra diferentes colectivos del movimiento popular de Gasteiz, atribuyéndose la autoría de aquellos ataques a través de las redes sociales, mediante una cuenta con el nombre de usuario @Tussuria. La sede el partido Alternatiba amanecía con pintadas de “Victor Lainez presente”, frases que se repetían paralelamente en la sede de Hala Bedi, la sala Jimmy Jazz o en la Asociación 3 de Marzo.
Aunque tras meses de ataques dichas pintadas fueron desapareciendo, las amenazas a través de las redes sociales siguieron presentes un largo tiempo. Diferentes usuarios denunciaban la cuenta, Twitter la borraba, pero días después la volvía a abrir.
Mensajes con el nombre de la calle Bueno Monreal, donde se encuentra la sede de Hala Bedi, junto a la foto del local y a una trampa de ratones, frases como “no hay libertad de expresión para el error y el mal”… Se repetían.
Llegados a este punto, Hala Bedi decidió denunciar en los juzgados de Gasteiz dicha cuenta de Twitter, por las reiteradas amenazas. Meses después, ha llegado la respuesta de los juzgados, en la que tan solo se dan tres días para recurrir la resolución en la que se habla de “sobreseimiento”.
“No rebasar los límites de la libertad de expresión”
Las diligencias previas han sido tramitadas por “hechos que, aparentemente, pueden constituir delito/s de daños, injurias y amenazas”.
Según el juzgado de instrucción número 4 de Gasteiz, “no ha sido posible esclarecer la presunta autoría de los daños que se denuncian, ni tampoco se le representan a la Instructora posibles vías de investigación que permitan llegar a conocer la citada autoría“.
Añade: “Es cierto que de la lectura de los twits puede desprenderse que se facilitan a quienes acceden a dichos twits datos que permiten el conocimiento de la ubicación de los locales que pudieran relacionables con el denunciante, pero no consta tras su lectura que se haga un llamamiento explícito a la causación de dichos daños“.
Y finaliza: “El resto de las expresiones contenidas en los twits que se aportan no rebasan al entender de esta Instructora los límites de la libertad de expresión […]”
Respecto a los fundamentos de derecho, la magistrada se vuelve a justificar utilizando similares argumentos: “No aparece suficientemente justificada la perpetración del delito que ha dado lugar a la formación de la causa ni tampoco resultan identificables sus presunto autores“.
El movimiento social y cultural Mixtizaje que, a través del diseño, aboga por la igualdad de género y la eliminación de las barreras del conocido como, género binario, ha organizado un tour para conocer los espacios en los cuales hay señalética de baños con perspectiva de género.
Mixtizaje. Así se llama el movimiento social y cultural que, a través del diseño, aboga por la igualdad de género y la eliminación de las barreras del conocido como, género binario, “porque somos personas libres e iguales con el deber de respetar y el derecho a ser respetadas”.
Este movimiento realiza un conjunto de actividades desarrolladas por profesionales del sector del diseño gráfico y la creatividad, formadas en identidad sexual y de género, y que a través del diseño de una nueva señalética, pretenden “visibilizar la pluralidad de una sociedad alejada del binarismo y el heteropatriarcado imperante en la iconografía tradicional”.
Mixtizaje On Tour
Uno de los puntos de inflexión de este movimiento será el próximo viernes 28 de septiembre Ese mismo día, a partir de las 16:45 horas, llaman a acudir al Urban Rock Concept (Portal de Gamarra, bajo) para hacer un tour de la señalética de baños con perspectiva de género. En este lugar, acompañadas de “una mesa muy redonda” junto a Amelia Barquín y Aldarte para después subirse al Mixtizaje On Tour, con paradas en la escuela de teatro TAE, la taberna Parral, el restaurante Beganbai y la asociación cultural Orbain. De este modo, pretenden “averiguar el sentido de las señales en boca de sus propios creadores”.
En dichas paradas se contará con las explicaciones de Mero Muro, un espacio poético de comunicación artística que surge de forma natural entre sus dos integrantes; Papupla, ilustradora gasteiztarra afincada en Barcelona, cuyos tatuajes transportan a tiempos de akelarres y danzas libertarias; Kitcrea, proyecto profesional de Josu Guevara, un camino labrado durante más de 18 años de historias, de trabajos y de creatividad; Irenimal, en el que Irene Larrimbe desarrolla su trayectoria profesional entre proyectos de diseño gráfico; y Burugabe, que hace cabezudos y enseña a hacerlos.
Ostiralean itzuliko da Muinoko Hotsak Gasteizko Gaztetxera, Libe eta Jupiter Jon taldeekin. Hala Bedik eta Gaztetxeak antolatzen duten ekimenak abendura arteko kontzertuak iragarri ditu, besteak beste, Anestesia, Tara edota D-Tox izanik protagonistetako batzuk. Irailaren 21ean, urriaren 20an, azaroaren 16an eta abenduaren 14an izango dira saioak.
Gasteizko Gaztetxeak eta Hala Bedik antolatzen duten Muinoko Hotsakekimena irailaren 21ean, ostiral honetan itzuliko da oholtza gainera. Filosofia berdina jarraituz, Arabako musika talde bat eta kanpoko beste bat bilduko dituzte muinoko etxean hilabetean behin.
Irailak 21 | Ostiral honetan, Libe gasteiztarrek Ilargia erori da diskoa aurkeztuko dute. Taldeak iragarri duenez, azken aukeretako bat izango da boskotea Gasteizen ikusteko, atseden bat hartu aurretik. Gaua borobiltzen, Bidasoa aldeko Jupiter Jon taldea arituko da, %100 Bidehuts, beraien proposamen interesgarriarekin.
Urriak 20 | Ohikoa ez den arren, larunbatean izango da urriko jaialdia. Anestesia zarauztarrek duela 25 urte kaleratu zuten Gorrotoaren Ahotsa diskoa eta datozen hilabeteetan kontzertu solte batzuk eskainiko dituzte Euskal Herrian zehar. Haiekin batera, No Regret gasteiztarrak Eres Polvo lanik berriena aurkeztuko dute bero-bero egongo den gaztetxean.
Azaroak 16 | Azaroan bi proposamen interesgarri izango dira. Batetik, Tara gasteiztarrak, taldearen izen bereko diskoa aurkezten. Eta bestetik, pop elektronikoa egiten duen Lumibikote lapurtarra.
Abenduak 14 | Urte amaizeko jaialdiak punk-rock zaporea izango du. D-Tox taldeak Demolición diskoaren aurkezpen bira amaituko du asteburu horretan, ondoren atseden hartzeko. Beraiekin, Bartzelonako Paüra taldea izango da oholtza gainean. Paüra nazioartetik etorriko den lehen taldea izango da.
Sarrerak Hala Bedi Tabernan daude salgai: saio bakoitzeko, 5 euro.
Ba al zenekien Errotako auzoan Truke Azoka bat dagoela? Baina, zer da truke azoka bat? Truke azoka, antolatzaileen esanetan, “alternatiba bat da, elkar-trukean oinarritzen dena. Hau da, egoera onean dagoen edozein material (arropa, diskak, liburuak, jostailuak, etab…) ekarri eta aldatzeko aukera ematen duena”.
Gaur egun kontsumitzen duguna, behar duguna baino gehiago delakoan daude, beraz, “kontsumismo basatia bultzatzen dugu”. “Basakeri honen parte izan nahi ez dugulako”, alternatiba hau aurrera eramatera gonbidatu dute herritargoa, “zuk ere sistema kapitalista honen kontra zerbait esan behar duzulakoan gaudelako”.
“Autogestioa da bizitzak erdigunean jarri eta prekarietate kronikoa gainditzeko tresna”, azokaren antolatzaileen ustetan. “Multinazionalez inguratzen gaituzte prekarietate eta kontsumismora bidaliz”, salatu dute.
Hori dela eta, auzoko gazteek urriaren lehenengo larunbatean irekiko den Truke Azokan parte hartzeko deia luzatu diete auzokideei eta Gasteizko bizilagunei orokorrean: 12:00etatik 14:00ak arte egongo dira azokarekin.
Euskal Herriko Mugimendu Feministak Euskal Herriko emakume* guztiei Gasteizen burutuko duen asanbladara hurbiltzeko deia luzatu die. Aurreko ikasturteko greba arrakastatsuaren ostean, balorazio bileretan atera zen gaietako bat izan zen hau: ikasturte berrian asanblada bat burutzea, hurrengo urratsak baloratzeko.
Helburua, beraz, Emakumeok* Plantoprozesua baloratu eta aurrera begirako urratsak lantzeko aukera izatea izango da. Horregatik, EHko Greba Feminista asanblada hau goiz egitea erabaki dute, irailean bertan, azaldu dutenez, “prozesua ongi bideratzeko margena izateko”.
Hitzordua irailaren 22an izango da, larunbatean, 10:00etatik aurrera Aldabe Gizarte-Etxean.
Este sitio web utiliza cookies para que usted tenga la mejor experiencia de usuario. Si continúa navegando está dando su consentimiento para la aceptación de las mencionadas cookies y la aceptación de nuestra política de cookies, pinche el enlace para mayor información.
Hedabide ezberdinetan, baimenak ukatzeko arrazoia urriaren 6an beste ekimen batzuk daudela izan da Urtaranen Gobernuaren arrazoia. Ezkutatu egin dute, ordea, zein espazio dauden hartuta, eta noiz eskatu zituzten hauek erabiltzeko baimenak. “Honekin, edozein negoziaziotarako ateak itxita utzi dizkigute. Guk asmo garbia adierazi dugu hitz egiteko eta ekitaldi batzuk beste leku batzuetan kokatzeko, baina halakorik ez dute esan prentsan. Euren proposamena, hauxe: plaza bakarra erabiltzeko baimena dugu egitarau osoa egiteko”.
“Eskubide kontua da urriaren 6koa. Kolektibook ez ginen jaio inoren gustuko izateko, ez atzean dugun honena -Udala-, ezta beste edozeinena ere”. Kolektibo hauek, “kaletik eragin eta eraldatzeko jaio ginen, belaunaldiz belaunaldi, kontzertuz kontzertu, erakusketaz erakusketa edota programaz programa. Gasteizek erakutsi du zertarako den gai, eta erakutsiko du berriz. Hori da balio digun legitimitatea, eta ez hain urruti geratzen zaigun instituzioena”.
