Gaur martxoaren 8a izanda, ezin nuen beste ezertaz hitz egin pertsonei buruz baino. Bai, ez naiz erratu, pertsonez ari naiz, emakumeak pertsonen erdia baikara.

Joan den azaroan “Zer da egia?” iritzi artikulua irakurri nion Anjel Lertxundiri eta zirrara eragin zidan. Natalia Gizburgen liburu baten hasieran oinarritzen da, zeinetan egia jakin nahi duen emakume bati gizon batek “zer da egia?” galdetzen dion eta, Lertxundik dioen moduan, galdera horrekin egia “konkistatzeko aukerak zirtzildu zizkiona”. Lertxundik labur eta zuzen argitzen du, mespretxua daukala galdera horrek bere barruan, emakumearen sentimendu, sufrimendu eta beharrek ez dutela “begirunerik” gizonaren bizitzan. Biktimak biktimagilearen egia baino ez duela, berea ukatu egiten baitzaio.

Nire iritziz hor dago pertsonen egia. Pertsonen erdiek, emakumeek, beti beren burua justifikatu behar dutela: (etxean nahiz kalean) lan egiteko edo ez egiteko, guraso izateko ala ez izateko, horrela edo beste honela janzteko, jokaera hau ala beste hau izateko, horra iristeko ala ez iritsi nahi izateko… Eta justifikatu behar dute pertsona guztien aurrean.

Urtean behin “lagatzen” digute hori aldarrikatzen emakumeoi, niri iritzi apalean… Urtearen beste egun guztietan (364 edo lau urtetik behin 365ean), geure buruari buruzko azalpenak ematen aritu behar izaten dugu emakumeok, pertsonen erdiok, gizateriaren erdiak… Nekagarria da, baina ezin dugu etsi, zeren gizateria ez da nekatzen esplikazio horiek eskatzen, gure egia ukatzen…