• Mikel Lacalle: Gizakia, harri beraz bi aldiz jarraian estropezu egiten duen animalia bakarra...
  00:05:05
  4  0 0

Berriro gertatu da. Pandemiaren kudeaketan komunikabideetan ezarritako pentsamendu bakarra, bertsio ofizialarekin kritikoak diren ahots guztiei betoa jarriz eta estigmatizatuz, eta, horrela, eztabaida arrazional eta serioaren aukera saihestuz, berriro nagusitzen da orain Ukrainaren inbasioa azaltzean, eta berriro irensten dugu gobernutik esaten diguten guztia, eta berriro geratzen gara gertatutakoei buruzko eztabaida arrazional eta grinagabea egiteko gutxieneko aukerarik gabe. Horrela, gatazka eragin duten arrazoiak Europako demokraziak eta balioak desagerrarazi nahi dituen megalomano inperialista baten eromenera mugatu dira. Russia Today telebista-kanalaren (RT) zabalkundea debekatzeko zalantzarik izan ez duten demokraziak, bide batez esanda; zentsura-ekintza honen bidez legez kanpo ebatsi digute herritarroi beste aldeko propaganda gure kabuz epaitzeko eskubidea. Horrela, dena heroi eta bilauen haur-istorio manikeo batera mugatzen da. Erremediorik ez dugula pentsatzen hasia naiz!

Eta behin eta berriro akats berean zergatik erortzen garen ulertzen saiatzen naizenean, nire alabek bidalitako Patrick Lawrenceren artikulu interesgarri bat irakurri dut, non ondorioztatzen baita Estatu Batuen estrategiak Ukrainaren suntsipena eskatzen duela, Estatu Batuen handinahi inperialen zerbitzura. Argudiatzen du, nahiz eta harrigarria iruditu bere ondorio lazgarriak direla eta, Zbigniew Brzezinskik 1979an Afganistango muyahidinak sobietarren aurka armatzeko egin zuen planak, gutxi gorabehera aldatu gabeko eredua izaten jarraitzen duela. Geure burua suntsitzen ari gara, bai eta zintzotasuna berreskuratzeko izan dezakegun itxaropena ere, gobernatzen gaituen erregimenak gure izenean beste nazio bat suntsitzen duen bitartean. Gaineratzen du, halaber, 2021eko urtarrilean, NATOk “Gerra Kognitiboa” deitutako azterlan luze baten azken zirriborroa argitaratu zuela. Lan honen asmoa adimenak manipulatzeko ahalmena aztertzea da, orain arte saiatu denetik haratago. “Burmuina XXI. mendeko gudu-zelaia izango da”, dio dokumentuak. “Gizakiak dira domeinu lehiatua. Gerra kognitiboaren helburua denok arma bihurtzea da”. “Giza garunaren zaurgarritasunak” izeneko azpiatal batean, txostenak honako hau dio: “Bereziki, garuna ez da gai informazioa zuzena edo okerra den bereizteko: egiazkotzat jo dituen baieztapenak edo mezuak sinestera bultzatzen du bere burua, faltsuak izan arren; egiazkotzat jotzen dituen baieztapenak onartzen ditu, frogek babesten badituzte, froga horien egiazkotasuna kontuan hartu gabe”. Eta hona hemen bereziki deabruzkoa iruditzen zaiona: “Maila politiko eta estrategikoan, akatsa litzateke emozioen eragina gutxiestea… Emozioek -itxaropena, beldurra, umiliazioa- osatzen dituzte mundua eta nazioarteko harremanak, gizarte-hedabideen oihartzun-kameraren efektuarekin”. Baieztapen hau ez al zaizue oso gertukoa iruditzen? Gatazka honetatik iristen zaigun informaziotik zenbat da, informazioa baino gehiago, emozioetan oinarritutako propaganda? Badirudi modu jakin batean pentsarazteko –eta sentiarazteko– denak balio duela…

Beraz, ez gaitezen engaina. Mundu mailako ordena berri baten erditzearen lekukoak izaten ari gara, non Ukraina zoritxarrez munduko taulako pieza bat besterik ez baita, eta datozen hamarkadetarako botere banatzea jokoan baitago. Eta ondo legoke oharrak hartzea, agian etorkizunean Europa izango baita sakrifikatu beharreko pieza, desagertzear izango den inperio baten aintza handiagorako. Testuinguru honetan, ez al da kontraesana armak bidaltzea bakeari laguntzeko? Horrela bada, ez dezagun “GERRARIK EZ” esan aho txikiarekin, gastu militarra handitzen dugun bitartean. Bat egin dezagun hileko hirugarren ostiraletan “emakumeak gerraren aurka” plataformak antolatzen dituen elkarretaratzeekin, non urteak daramatzaten munduaren desmilitarizazioa eskatzen.

Mikel Lacalle (Zapateneo)