«Zerrendak eta zaintzak»

 – Blanca Urgell –

Ez dakit noiz hasi nintzen zerrendak egiten, baina badakit zerrendatzea noiz bihurtu

zitzaidan obsesio lehenengoz. Nerabezaroaren hasieratzat hartuko genituzkeen urte horietan izan

zen, 12-13 urte nituenean ziurrenera. Pertsona-izenak batzeari ekin nion, zertarako eta idatzi

behar nituen eleberrietako pertsonaiak izendatzeko.

Hasieran ez zen obsesioa, baina gero poliki bai: pelikulak noiz bukatuko egoten nintzen,

titularretatik izen estatubatuar zoragarri horiek harrapatzeko; orduak eta orduak ematen nituen

nire zerrendak berpasatzen, izen errepikatuen bila, ezabatzeko plazer hutsagatik.

Ez naiz gogoratzen zergatik utzi nion zerrenda modu horri, baina zerrendak egiteari,

jakina, ez diot inoiz utzi.

Zerrendak egiteko metodologia ezberdinak probatu ditut, eta esan gabe doa adinarekin

perfekziotik hurbilago nagoela.

Gaur egun egiten ditudan zerrenda aitorgarrienak —aitorrezinik ez dut egiten, noski—

egitekoen zerrendak dira, eta hauetatik garrantzizkoenak asteko lan eginkizunak biltzeko

larunbatero egiten ditudanak dira, lehen kafea hartu eta gero, patxadaz, kontzentrazioz.

Lehen-lehenik apuntatzen ditut buruak eman ahala eginkizunak zein diren, agendan ere

begiratuta: asteleheneko eskola prestatu, ikasleentzako materialak gela birtualean eskegi,

Leizarragari buruzko artikulua bukatu, eta abar. Gero albo batean jartzen dut eginkizun bakoitza

egiteko daukadan azken eguna. Eta geroago borobil gorri batez markatzen ditut ari naizen

egunean egin nahi ditudanak. Eta, txikitan bezala, eguneko unerik goxoena, paroxismoa, dator

egitekoa egin eta gorriz marratu ahal ditudanean.

Lan hori guztia hartu eta gero datoz kontuak.

Astelehenerako, senar ohiak deituko du semea entrenura ezin eraman dezakeela esateko.

Astearterako amak deituko du, ea autobus geltokira eraman dezakedan halako edo holako

ordutan. Asteazkenerako alabak deituko du ea Santiagon egin behar dioten ebakuntza txikia dela

eta lagunduko diodan. Ostegunerako Hala Bedikoek gogoratuko txanda nirea dela. Ostiralerako,

ohiko tutoretzetara ezin etorri daitekeen ikasle bati ere harrera ordua emango dion, neska.

Eta dena horrela. Aste batean bai eta bestean ere bai. Entrenua ez bada, fisioterapeuta.

Autobus geltokia ez bada, hilerria. Ebakuntza ez bada, lagun bati koltxoia etxe batetik bestera

eramaten lagundu beharra. Semea ez bada, koinatua. Ama ez bada, adiskidea.

Hala eta guztiz ere, daitort, larunbat honetan berriro ere nire egitekoen zerrendatxoa

egiteari aurreko astean bezainbesteko kemenarekin ekingo diot. Azken batean, zer dut nik

berezi? Bai, bai, egia da zerrendako lerroak ezabatzea bizitzako plazer xumeen artean kontatzen

ditudan obsesibo bat naizela. Baina, gainerakoan, nire adin tartean, hau da, 30 urte ditugunetik

60 edo 65era behintzat, nireak bezalako ezusteak egunero-egunero ez dituen emakumeak altxa

dezala eskua.

Eta gero, entzun egin behar zaintzaz eta kontziliazioaz batzuek esaten dituztenak. Jakin

dezatela horiek, jakin bedi, emakumeok loari orduak kenduz kontziliatzen ditugula zaintzak

gure lanarekin.

• Hizpidea: [Iritzia] "Zerrendak eta zaintzak" - Blanca Urgell -
  ??:??:??