Ostean ekimeneko kide batek hartu du hitza:

«A ze urtea pasa duguna. Nos han hecho bailar a su ritmo en demasiadas ocasiones. Obligación de ir a la fábrica y prohibición de visitar a nuestros mayores en las residencias, diru estra AHTarentzako baina ez osasun zerbitzuak indartzeko, más Policía en las calles pero no mas profesorado en las aulas, autoritarismoa nonahi eta erabaki partekatuak inon ez, multas en lugar de explicaciones. Y lo estamos pagando bien caro: en nuestros bolsillos, gure gorputz kolpatuetan, en soledad, etorkizunarekiko beldurrean, en el dolor por quienes nos han dejado.

Beldurra eta ezjakintasuna baliatu dute beraien musika neoliberala inposatzeko, beren koreografia indibidualistan sakontzeko. Pero esa melodía nos la conocemos bien, es la misma danza de la muerte que nos vendían antes del coronavirus, es precisamente la que nos ha traido hasta aquí. Horregatik, zailtasun guztien gainetik, lehen ere egiten genuen bezala, saretu gara elkar zaintzeko, manifestatu gara gure eskubideak eta lanpostuak defendatzeko, gure musika propioa sortu dugu bizitza erdigunean jartzeko. Ha sido un año muy heavy, pero para punkyes nosotras, a tomar por Urtaran el compás.

Egin dezagun dantza, bai, baina gure erritmoan, librean, kolektiboan, inor kanpoan utzi gabe, letra eta nota askatzaileak sortuz, borroka izerdituz, eta gozatuz. Si no se baila no es mi revolución, escribio Enmma Goldman. Cuannta razón tenía. Mugitzen denak soilik sentitzen baititu kateak, egia da; baina, apurtu, aske dantzatzen duenak soilik apurtu ditzake.»

Bukatzeko Judimendiko gazteek zunba tailerra egin dute eta ekimenaren abestiarekin batera koreografia dantzatu dute Foru enparantzan.

Egun osoko irudiekin egindako bideoa prestatzen ari da Hala Bideoko lantaldea eta laster publikatuko dugu.