Koronabirusaren krisiak, edo zehatzago esateko, gobernu gehienek krisi honi emandako trataerak pandemiaren hedapena geldiarazteko asmoz, gure bizitzan zehar geure buruetan barneratu eta, nolabait, naturalizatu ditugun hainbat uste edo ziurtasun atera ditu argitara. Une zehatz batean zer egin erabakitzeko behar bezain helduak ez garelako ideiatik abiatuz; naturarekin dugun harremanarekin jarraituz, ustez hura menderatu behar dugun objektu bezala hartuz… edota legeak, poliziak eta armadak gure bizitzak defendatzeko hor daudela uste izateraino.

Horietako pare bat besterik ez dut aztertuko, ezinezkoa izango bailitzateke guztiak hau bezalako irratsaio batean jorratzea. Eta «konfinamenduarekin» berarekin hasiko naiz. Kontua ez da neurri honek herritarren artean kutsatzea neutralizatzeko duen balioa zalantzan jarri nahi izatea. Baina bai, ezarri diguten modua. Ez al zatekeen logikoagoa izango informazio argi, zehatz eta «zientifiko» batetik abiatzea eta pertsona helduak garen aldetik dugun erantzukizunera jotzea, arau higieniko eta babes-arau egokiak jarrai ditzagun, gure etxeetan konfinamendua ezarri beharrean zigorraren eta errepresio polizialaren indarrez, baita armadaren indarrez ere? Edo, agian, oso barneratuta daukagu behar bezain helduak ez garela, eta esku gogor bat behar dugula une bakoitzean zer egin behar dugun esateko, kolpez eta isunez? Ez al gara gai, akaso, botere politikoa neurri hau gizarte-mugimenduen aurka kargatzeko erabiltzen ari dela ikusteko? Ezinezkoa da ez konturatzea nola baliatu diren gaur egungo egoera protestak denbora zehaztugabe batean geldiarazteko, kasu askotan oso indartsuak zirenak eta hilabeteak zeramatzatenak. Joan zen ostiralean, “Talka” gune feminista utzarazi zuen ertzaintzak, indarra erabiliz; eta aste honen hasieran Getxoko «Itzubaltzeta» gaztetxea ere desalojatu dute. Dakigunez gune hauek beren komunitateetan erabat integratuta daude, eta lan soziokultural ederra egiten dute, agerian uzten erakundeen benetako funtzioa, betiere beren nagusiaren zerbitzura, kapitala.

Komentatu nahi dudan bigarren ziurtasuna teknologiari dagokiona da, aro digitalaren jainkosa, arazo eta egin ditzakegun akats guztiak konponduko dituena… eta heriotzatik ere askatuko gaituena.  Informazio eta Komunikazioaren Teknologiek (IKT) gure bizitzetan duten botere izugarriaren lekuko izaten ari gara; eta horren ondorioz, kobid-19 kutsatze-kopurua mugatzeko beharraren aitzakiaz herritarren jarraipen digitalerako proiektuak. Etxeetako derrigorrezko konfinamenduaren ondorioz, askorentzat, pantailak munduarekin kontaktua mantentzeko ia modu bakarra bihurtu dira; merkataritza digitalak eztanda egin du; bideojokoen erabilerak maila estratosferikoak lortu ditu; Telemedikuntzako kontsultak ugaritu dira; baita irakaskuntza arautuaren jarraitutasuna ere ordenagailuz egiten ari da. Milaka pertsona telelanean ari dira. Eta puntu honetan zentratu nahi dut nire gogoeta. Tele-medikuntza? Tele-irakaskuntza? Ba al da posible tele-lana lan sektore guztietan? Hezkuntza ez da edukien transmisio soila. Irakasle guztiek dakiten bezala, hezkuntza, batez ere, irakasle eta ikasleen, ikasleak elkarren eta guraso eta irakasleen arteko interakzioan datza. Eta hezkuntzaren helburua pertsona kritiko, sortzaile, solidario eta zoriontsuak prestatzen laguntzea balitz, tele-ikaskuntzak ez luke irakaskuntzan lekurik izango, baizik eta beste tresna bat balitz bezala, eta ez haren ardatz nagusi eta eragile gisa. Zein da hezkuntzaren helburua? …Eta, bitartean, maisu eta maistra lanez gainezka, itota, (bai eta gurasoak ere), burokratek goitik ezartzen dizkieten aginduak duintasunez betetzen saiatuz. Nire elkartasuna beraientzat ere… intsumisio eta desobedientzia aldarrikatuz!!!

Mikel Lacalle (Zapateneo)

• Mikel Lacalle: Ziurtzat jo
  00:04:39
  5  0 0