“Pikutara zuen indibidualismoa” -Aitor Orobiogoikoetxea-
Urte berriaren hasierarekin batera, oso ohikoa da norberak bere buruari erronka berriak ezartzea. Hamaika motakoak izan daitezkeen arren, maiz errepikatzen diren batzuk badaude: kirol gehiago egin, erretzeari utzi, gehiago irakurri… Orokorrean, erronka guzti hauek maila indibidualean hartzen dira, norberarengan hasten baita ohituren aldaketa, norberak baitarama erantzukizunaren zama. Norberak. Banakoak. Subjetu singularrak. Nik. Zuk. Indibidualismoa, finean.
Ez da ausazkoa fenomeno hau, inondik inora. Kapitalismoaren ondorio anitzetatik bat besterik ez da, kolektibotasuna ekidin eta Ni-tasuna bilatzea. Geroz eta ohikoagoak dira arrakasta pertsonala eskuratzea posible dela saltzen diguten mezuak. Esku artean ezer ez zuenaren eta egun pertsonaia famatu eta aberatsa denaren adibideak aurki ditzakegu kasu guztietarako, halako helmugak lortu ez dituen gehiengoaren kasuak ezkutatuz. Eta guztiaren atzean esfortzu pertsonala dagoela esango digute, gainera. Pertsonala, norbanakoarena, indibiduala. Esfortzua eta sakrifizioa, baina norberarena. Gainontzekoak ez ditugu behar, gu gara gure bizitzaren erdigunea.
Bizitza ez dela hain txarra ulertu behar dugula diote, eta horretarako, irribarre egitea eskatzen digute, eta irribarre egin dezagun “Un dia sin sonreir es un día perdido” edo “Sonrie, la vida puede ser maravillosa” bezalako mezu inozoz inguratzen gaituzte, gosaria hartzeko katiluan, goraino dugun agendaren azalean edo hain gogoko dugun kamiseta horretan. Esplotazio bortitzenaren emaitza diren produktuetan, zoriontasun mezuak salgai. Eta arrakastarik lortzen ez bada, norena da errua? Zeinek darama erantzukizunaren zama? Zuk, eta bakarrik zuk. Ez duzu esfortzu eta gogo nahikorik jarri zure eginbeharrekoan, ez dituzu baliatu merkatu- libreak eskaini dizkizun aukera guztiak, zu zara galtzailea. Hori da hitza, galtzailea.
Kapitalismo basatiak zuretzat esleiturik duen bizi- ereduaren errudun bakarra zu zara, sufritzen duzun mina zurea da, ez beste inorena. Gizartearen atomizazioak egoera honen iraunkortasuna dakar. Mina elkarbanatzeak ahul bihurtzen zaituela sinestarazi nahi digute. Merkatua oihana ba da, eta soilik onenek bizirauten dute bertan. Hautespen naturala. Arrakasta helmuga duen lasterketa honetan norbera da protagonista bakarra, eta gainontzekoak, arerioak dira, ez besterik.
Aski da. Bizitzarako jarrera gisa saltzen dizkiguten eta zoriontasuna promesten duten autogainditze mezuei burgesia usaina darie. “Irribarre egin, irabaztera goaz!” esan zuen behin Arnaldo Otegik, itxaropenaren sua bizirik mantentzeko mezu ezin aproposagoa. Baina, hartzailea, kasu honetan, ez zen norbanakoa, kolektiboa baizik. Irribarre egiteko eskubidea aldarrikatu izan ohi du ezkerreko ideiak defendatzen dituen edonork. Irribarrea lapurtzen saiatu direla diogu maiz, eta lortu izan dute ere.
Kapitalismoak fabrikaturiko irribarrea saldu digute, katilu, agenda edo kamiseta forman, irribarre prefabrikatua, ingurukoak zapaldu eta etekin propioa lortzetik sorturikoa. Joan daitezela pikutara. Joan dadila pikutara sistema osoa eta hau sustengatzen duten ideologia sortzaile guztiak, katilu ziztrinak, milioika pertsonengana heltzen diren indibidualismoaren aldarriak zabaltzen dituzten komunikabideak, joan daitezela pikutara Mr Wonderful eta bere mezu superyupiak, autolaguntzazko liburuak idazten dituzten putreak eta euren sasiliburuak.
Urte berriaren hasierarekin batera, nik ere erronka bat ezarri diot nire buruari: zoriontsu izateko bideak birplanteatzea. Horretarako, beharbada, mina senti dezakegun subjetuak garela onartu beharko dugu, ingurukoen zaintza beharrezkoa dugula esan, ahulak garela noizean behin. Sistema honek hamaika traba jarriko dizkigu gure eguneroko edozein alorretan, eta hauek gainditzeko, Ni-tasunetik Gu-tasunera egin behar dugu salto, norbanakotik kolektibora. Irabaztera goaz, eta irribarre egingo dugu, baina ez da lehiakortasuna eta sufrimendua oinarri hartuta fabrikatutako irribarrerik izango, elkartasunak eta elkar- zaintzak sortutako irribarrea baizik.
Gora Gu eta Gutarrak!
Hala Bedi babestu nahi duzu?
Hala Bedin proiektu komunikatibo libre, komunitario eta eraldatzailea eraikitzen ari gara. Egunero, ehundaka gara proiektuan parte hartzen dugun pertsonak, eragiten digun errealitatea behatuz eta hura eraldatzen saiatuz, herri mugimenduekin batera.
Gure edukiak libreak dira, inork ez digulako agintzen zer argitaratu dezakegun eta zer ez. Eta eduki hauek dohainik eta modu libre batean zabaltzen ditugu, hedapena, elkarbanatzea eta eraldaketa helburu.
Halabelarririk gabe, Hala Bedi ekonomikoki sostengatzen duten bazkiderik gabe, hau ez litzateke posible izango. Egin zaitez halabelarri eta babestu Hala Bedi!
1 thought on ““Pikutara zuen indibidualismoa” -Aitor Orobiogoikoetxea-”